Mała wielka rzecz

I nie tylko chodzi o książkę.  Wielką. Imponująco ogromną, kiedy bierze ją do ręki dziecięca dłoń. Lapidarną, snującą urocze niedopowiedzenia i czarującą poetyckimi obrazami.



Obiecałam ją pokazać już jakiś czas temu (pamiętam!). Przywieziona z warszawskich targów, prezentująca inne oblicze Beatrice Alemagna znanej u nas z dostępnego jeszcze gdzie niegdzie "Mojego ukochanego". Tym razem nie eksperymentuje ona z włóczką, nićmi, fragmentami różnych faktur, udającym niestaranność ściegiem. Choć lubi bawić się fakturami i technikami.

Jak sama mówi, każda jej kolejna książka to obraz drogi, którą nieustannie pokonuje. I osobistego rozwoju. Nie umie ilustrować tekstu, który nie jej nie porusza i w jakiś sposób nie dotyczy. Właściwie jej książki to nieustanne poszukiwanie nowych sposobów na opowiadanie obrazem. Poszukiwanie techniki tak, aby być jak najbliżej zapamiętanego dzieciństwa. Czystego i nieskażonego widzenia. Paradoksalnie: trzeba się sporo napracować, aby spróbować pochwycić dziecięcy sposób postrzegania świata. Cyzelować. I umiejętnie przyłapywać go w znaczących momentach. Niekoniecznie tych kolorowych.

"La gigantesque petite chose". Mała wielka rzecz. Ulotna, poszukiwana w dziwnych miejscach i chwilach. Wyglądana w progu domu. Doceniania wtedy, kiedy się ją traci. Trudna do pochwycenia... Zapamiętywana.
Poetycka opowieść o szczęściu. Piękna.

A tu więcej: ilustracji, okładek, projektów >> klik 

"La gigantesque petite chose" Beatrice Alemagna. Autrement, 2011