Tajemnicze miasto

Przyznaję: Kręci mnie to czarne pudełko. Zwłaszcza jak się dostanie w ręce tych, którzy dobrze je wykorzystają... Czarne pudełko to "Tajemnicze miasto" Rity Kaczmarskiej, starannie i solidnie wydane przez Wydawnictwo Dwie Siostry. 25 kart, 50 ilustracji, moc okazji do wykorzystania. Do uruchomienia, rozbudzenia, rozwijania, otworzenia, inspirowania, prowokowania, poszukiwania, wyciągania, wspierania, przepracowania...

Wielka Gilly

Sarkastyczna, niezależna, brawurowa i  inteligentna.  Bardzo świadoma mechanizmów rządzących relacjami ludzkimi. Zraniona i opuszczona przez matkę jedenastolatka. Gilly, wędrująca od jednej rodziny zastępczej do drugiej. Galadriel, która buduje sobie po swojemu bezpieczny pancerz, który uchronić ma ją przed kolejnym rozczarowaniem – zawodem i źle zainwestowanymi uczuciami.

Dziewczyńska bohaterka z krwi i kości . „Nie-grzeczna” i poszukująca. Na drodze, na której nie znajdzie łatwej życiowej mądrości, cudownych zwrotów akcji i magicznych dobrych rozwiązań.

nie tylko #DziewczyńskieKsiążki

Obronić królową

Opadł trochę ze mnie zapał pisania o tej książce, ale skoro założyłam sobie, że warto… W dodatku pomęczyłam trochę dziesięciolatkę dyskusją o tej lekturze znalezioną przy jej łóżku… a blogerzy piszą o "Obronić królową" i  archetypach w jej kontekście... "filozoficznej" wymowie (przywołując cytaty typu Nawet jak boli i chciałoby się inaczej, trzeba umieć zostawić to, co było, za sobą. Ruszyć naprzód), o  tym, że "powinna stać na półkach szkolnej biblioteki"... 

Bez niezależnej krytyki będzie tylko promocja

Post niżej, w naszej rozmowie wokół książki "Moje cudowne dzieciństwo w Aleppo" Pan Czytacz z bloga  Co czytam Kontantemu i Matyldzie wspomniał o pewnym problemie, który co jakiś czas do mnie wraca:

Nie czytałem innej recenzji tej książki w negatywnym tonie. Blogerzy mają dużo złego do powiedzenia o nowych powieściach Twardocha, Witkowskiego czy Zaddie Smith, ale o literaturze dla dzieci nie warto... 

Kosmos. Dla dziewczynek

„Kosmos” jest o wszystkim. Możesz go czytać od prawej do lewej, od końca albo od środa – takim słowem wstępu  redakcja wita swoje czytelniczki. I to jednak w przeważającej części – raczej dziewczynki,  niż „dziewczyny”. Wczoraj nie udało mi się dopaść pierwszego, inauguracyjnego numeru. Został zaanektowany przez adresatkę przesyłki. Dziesięciolatkę.  A dla kogo właściwie jest „Kosmos”?

Moje cudowne dzieciństwo w Aleppo