Grzeczna szkoła?

Niestety każdy naród ma takie bijonse, na jakie zasługuje i jakie sam wytwarza. My mamy Agnieszkę Chylińską maltretującą małą Zezię, która kiedy dorośnie, będzie bez szemrania godzić się na niższą pensję i tyrać w domu za wszystkich. Szkoda – napisała Hanna Gil-Piątek w felietonie „Każdemu narodowi jego Bijonse”.

Nie będę podniecać się zapowiedzią kolejnej części czegoś, co literaturą nie jest,. Choć smuci to, że rzeszy rodziców udało się wcisnąć przekonanie, że książka świecąca w oczy z sowicie opłaconego widocznego miejsca w sieciowej księgarni cokolwiek sobą reprezentuje oprócz wartości marketingowej osoby, który firmuje ją nazwiskiem.

To NIE jest literatura, to pierd nastawionego na szybki zysk polskiego rynku wydawniczego. Napisała pewna kobieta pod wyżej cytowanym felietonem. Ja dołączę się do tej opinii, po przeczytaniu tomu pierwszego "Zezia i Giler". Na więcej czasu szkoda (o wrażeniach pisałam na słynnym forum udowadniającym, że zapaleńców jest całkiem sporo).

Nie jest jednak tak, że książki dla dzieci (w Polsce) wychowują tylko i wyłącznie kolejne rzesze „usługujących”. Wiadomo, że dyskusja o wzorcach  i modelach przedstawianych w książkach, dotyczy i podręczników. Jednych straszy gender. Innych -  ujawniona (wreszcie!) autorka „darmowego”, rządowego podręcznika.
Maria Lorek wraz z Minister Edukacji zapewniają, że nowy pakiet stworzy możliwość wyjścia poza utarte schematy.  I ma być szansą na kreatywność (także nauczycieli, którzy najlepiej wiedzą czego dany zespół potrzebuje). Zobaczymy.

Zamiast jednak uprawiania czarnowidztwa – przykład tego, jak pewne wzorce można „przepracować”. Książka, która zwraca uwaga na stereotypy. Ja jednak chciałabym przestrzec przed wtłaczaniem ją w kolejny schemat. Bo nie tylko przez pryzmat stereotypów można z nią pracować.

„Grzeczna”, bo o niej mowa może dotykać rzecz jasna problemu wychowania dziewczynek (pisałam o niej >>> tutaj). Ale warto zobaczyć w niej jeszcze coś. Zwłaszcza, jeśli czyni się ją lekturą w 26-osobowej, żeńskiej klasie. (Dodałabym do tego, że dość… głośnej). Co znaczy metaforyczny krzyk w sugestywnej opowieści Gro Dahle i Sveina Nyhusa? Wyrąbywanie dziur w ścianach?!

 „Grzeczna” stała się dobrym materiałem i punktem wyjścia do ćwiczeń z wyrażania siebie. Niekoniecznie w kategoriach buntu. Bo, aby do tego dojść warto umieć zajrzeć w głąb siebie i zobaczyć co się tam kryje. Co lubię w sobie? Co mogę zobaczyć dzięki uważnemu wsłuchaniu się – w siebie, w drugiego (spotkanie), w uczestnictwo w grupie? Zaczęłyśmy od lekcji ciszy…

Niektórzy rodzice słysząc o czym jest „Grzeczna” reagują uprzejmym podziękowaniem i zapewnieniem, że mają już w domu dziewczynę, która „umie krzyczeć”. Tylko czy faktycznie jest to umiejętność krzyczenia „ja”, czy krzyczenie wykreowane przez potrzeby sztucznie pobudzane?

Najczęściej dzieje się tak, że podczas spotkania z „Grzeczną”  tylko kilka uczestniczek potrafi powiedzieć co w sobie lubi, co nie byłoby związane z „kupowaniem” i wyglądem – funkcjonowaniem wobec innych.

Często pomijany w „Grzecznej” jest moment, który podkreśla wagę umiejętności słuchania . Lusia potrafiła usłyszeć. Usłyszeć  kolejne "niewidzialne".  My także uczyłyśmy się (z grupą) ciszy – słuchania – uwagi. Na drugiego. Także o tym jest „Grzeczna”.

I o grupie. Fajny to widok, kiedy krążące wokół siebie zbiory dostrzegają moment, że tworzą grupę. W świadomej dziewczyńskości, która wierzy, że ważna jest umiejętność wyrażanie siebie -  nie tylko odpowiedź na zadane pytania. Może „Grzeczna” to początek tej drogi?

Spotkanie w klasie 1 (sześcio i siedmio - latek) będzie miało swój  ciąg dalszy  - klasowe czytanie „Moje serce skacze z radości”.  Tym razem o konfliktach. Pomiędzy dziewczynami.  Na dowód, że i tak mogą wyglądać lektury w szkole. A praca z nimi to niekoniecznie pisanie testów. I niepotrzebny do tego podręcznik.

Bo czym wypełnić siebie? To nie takie proste…