Egaliterra

Na początku był dystans. Pomysł, że to kolejna książka „ładnie zaprojektowana”.

Ze strony na stronę pojawiła się radość, a nawet euforia. Wreszcie. Ważna. Książka, która dotyka istotnego. Lapidarna, nieprzegadana, zadzierająca z czytelnikiem. Zachęcająca  do zestawiania ze sobą słowa i obrazu. Do pytania. Do rozmowy dorosłego z dzieckiem o świecie tu i teraz. O tym,  co słowo i obraz znaczą razem i  do czego prowokują…

Skrzynia władcy piorunów

[- - - - -] Tu powinien znaleźć się epitet określający jakość tej książki.

Kłamca i szpieg

Jest taka kompletnie fałszywa mapa ludzkiego języka. Ma pokazywać, gdzie odczuwamy smaki – słony z boku, słodki z przodu, gorzki z tyłu. Jakiś facet narysował ją sto lat temu i od tego czasu zmusza się dzieci, żeby uczyły się tego na pamięć.

Ale to kicha. Ki-Cha. Czyli że to tak w ogóle nie działa. Okazuje się, że nasze kubki smakowe są takie same na całym języku i każdy z nich odczuwa wszystkie  smaki. Pan Landau, nauczyciel przyrody w siódmej klasie, rozwinął wyświechtany plakat z chybioną mapą języka i tłumaczy, że ludzie bardzo długo mieli mylne wyobrażenie o smaku.

 (…)ja patrzę na błędną mapę języka i chyba chciałbym, żeby nie była błędna. Jest coś miłego w tych grubych, czarnych strzałkach: kwaśny tu, słony tam, jak gdyby wszystko miało swoje miejsce. Jak gdyby ludzki język nie był jednym wielkim chaosem

„Wojna, która ocaliła mi życie”

Większość osób zapewne  od-czyta z okładki przede wszystkim,  obciążone rozmaitymi kontekstami, słowo „WOJNA”.  Jak napisać o tej książce, by pokazać, że zaprzecza ona schematom, dekonstruuje pewne oczywistości (zwłaszcza w naszej kulturze), by opowiedzieć o niezwykle istotnej sprawie – prawie do człowieczeństwa… ?! Prawie dziecka do godności i szacunku.  I mozole budowania świata, budowania „ja” - tożsamości, w sytuacji,  kiedy wszystkie oczywistości i relacje zostały zaburzone. To książka o rodzicielstwie bez więzów krwi. I jego braku pomimo biologicznego bycia matką.

Premiera-petarda! Chłopcy z Placu Broni

fot. Ha-Wa, Teatr Pinokio w Łodzi

CZAD! PETARDA!!! Bomba i Kometa!!! - pisałam tuż po premierze. Obiecałam odstawić emocje na bok i w wyważonym tonie podać argument za tym, dlaczego TRZEBA KONIECZNIE to zobaczyć. Nie wiem czy dotarłam do tego etapu. "Teatr, który zadziera z rzeczywistością". Jak tu ochłonąć?!

„Damy, Dziewuchy, dziewczyny. Historia w spódnicy"

"Historia w spódnicy"... Na całe szczęście postanowiłam  najpierw przeczytać powieść  „dla dużych” Anny Dziewit-Meller. Gdybym sięgnęła od razu po „Damy, dziewuchy…” pewnie już nie dotarłabym do „Góry Tajget”…

Nie cierpię pretensjonalnego tonu, konwencji „kumplowania się” z czytelniczkami (i czytelnikami) w książkach dla dzieci. A jeszcze bardziej drażni mnie, kiedy tą konwencję wykorzystuje się  wbrew logice....  

Pudle i frytki

Kraj, wyspa. Ulisa, Ludek i Katka. Trzej bohaterowie w kostiumach zwierzęcych. Do tego szczeniak (w roli psa – pupila domowego). Jest im dobrze. Pewnego dnia wszystko się zmienia: ziemniaki nie rosną,  słońce praży, brakuje wody. W dodatku do basenu ktoś wrzucił wielki głaz, tak, że „pękła posadzka”. Wszystko się kończy. Ich świat się kończy.

Elementarz wiedzy o kobiecie

Elementarz wiedzy o kobiecie, od której wszystko się zaczęło. Czy to dobry pomysł na książkę "z okazji" Dnia Feministki?

Ma być czysto

Jestem „w poszukiwaniu” książek dla młodszej młodzieży. Z „młodszej” zawędrowałam ku czternastolatkom, stamtąd już niedaleko do piętnastolatków i tegorocznej nagrody Conrada. „Ma być czysto” Anny Cieplak.