Z kartami się działa. W ruch idzie - ruch: jest przekładanie, manipulowanie, możliwe czołganie, chodzenie, zmiana kierunków, przetwarzanie pomysłów na przestrzenne konstrukcje, uzgadnianie koncepcji, wymyślanie możliwych opcji. Zaraz potem albo równocześnie uruchamia się POTRZEBĘ OPOWIADANIA.
Podczas ostatniego mojego spotkania z dzieciakami (#PunktyKultury Teatr Pinokio w Łodzi), kartami i wchodzeniem w sztukę budowania narracji okazało się, że dobrze spełniają swoje zadania: mocno wspomagają kompetencje narracyjne i tekstotwórcze; a nawet inspirują do zabaw słownych i diagnoz obyczajów językowych zaczerpniętych z rzeczywistości:
- Jak się nazywa miasto, w których nagle wszystko idzie
"w budowanie" kątów prostych?
- Kąt-town? Town-Kąt? Tą-ką-ołn?
Dość mroczne karty (zrównoważone tymi jaśniejącymi bielą i oszczędnie operującymi elementami "świata przedstawionego") zapełniają fantastyczne pojazdy, elementy budowli i rozmaici "bohaterowie": fantastyczne postaci, sylwetki z popkulturowych narracji, egzotyczni bogowie, mitologiczne persony (lub ich ślady prowokujące do odczytania znaków) czy osoby, wykonujące różne czynności, rozpisane na kadry.
"Tajemnicze miasto" - oczywiste, że do "domowego" użytku. Tych, którzy wiedzą co to Wydawnictwo Dwie Siostry nie trzeba przekonywać, że fajne... Ale oprócz tego - KU INSPIRACJI dla tych, którzy czują się odpowiedzialni, w szerszym kontekście, za budowanie antropocentrycznych wymiarów kształcenia polonistycznego - za wprowadzanie dzieciaków w świat czyli jego nieustanne interpretowanie, porządkowanie, rozumienie i odnajdywanie swego w nim miejsca*.
* więcej o tym znaleźć można w książce Ewy Nowak pt. "Stworzyć tekst. Uczniowska kompetencja tekstotwórcza w edukacji polonistycznej". Universitas, Kraków 2014
Inne konteksty i zachęty do myślenia, jak można wykorzystać karty w działaniu - na zdjęciach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz