Kosmos. Dla dziewczynek

„Kosmos” jest o wszystkim. Możesz go czytać od prawej do lewej, od końca albo od środa – takim słowem wstępu  redakcja wita swoje czytelniczki. I to jednak w przeważającej części – raczej dziewczynki,  niż „dziewczyny”. Wczoraj nie udało mi się dopaść pierwszego, inauguracyjnego numeru. Został zaanektowany przez adresatkę przesyłki. Dziesięciolatkę.  A dla kogo właściwie jest „Kosmos”?

Cały „Komos” ma wydzielone strefy: Mocarstwo Nauki, Krainy Światów Prawdziwych, Kraina  Przyrody, Morze Uczuć z Zatoką Liter i Królestwo Liter. W każdej – krótkie teksty, zadania, infografiki, ćwiczenia z działania, zagadki, informacje o tym, co dookoła, ankiety, rozmowy…

Pierwszy numer, poświęcony idei „Mocy” (którą mają dziewczynki, dziewczyny i kobiety) – otwiera test, który może i dorosłym wydaje się wyreżyserowanym banałem, ale czytelniczki pewnie mają swoje odrębne zdanie… Pamiętam, że dawno temu dawałam się wciągnąć w takie zabawy, choć przeczuwałam, że odpowiedzi związane są raczej z tym, jak chciałabym się widzieć, niż kwestią „prawdziwego” oblicza…

W „Kosmosie” podoba mi się: subtelna zachęta do działania i angażowania się w świat dokoła, zabawy „z kodowaniem” i eksperymenty w zasięgu ręki (bez konieczności rodzicielskiego angażowania), strefa „girl power” o dziewczyńskich inicjatywach (choć bardzo czekam na przeciwwagą dla tekstu o akcji „z rekolekcji”  z niepublicznej, podwarszawskiej szkoły opartej na ideach Opus Dei); Świetna rozmowa z „prawdziwą himalaistką” – Anną Czerwińską, zwłaszcza jej opowieść jakim była dzieckiem i co zmieniły w niej góry!

Dziesięciolatka wdzięczna także za polecenie „fajnych apek” (choć tutaj czuje mój dystans i oddech na karku ;) i inteligentnych dowcipów.

Z mojego, dorosłego,  punktu widzenia – radość i ciekawość „co dalej” wzbudził dział „ciało jest super” – zwłaszcza fragment o mięśniach dna miednicy i prawidłowym podnoszeniu się (naprawdę jestem pod wrażeniem, zwłaszcza, że sporo dorosłych kobiet nic nie wie o tym, jak ważna to partia mięśni i jaka atencja im się należy!). Dobrze, że pozytywnie i ciepło o kontakcie fizycznym, tym chcianym. Bardzo  czekam na to, w jakim kierunku rozwinie się to miejsce  biorąc pod uwagę , jak w naszym kraju traktuje się cielesność dziewczyńską i kobiecą… 

Pytanie A dla kogo właściwie jest „Kosmos”?  zadałam sobie dziś po raz pierwszy patrząc na rubrykę z polecanymi książkami. „Dziewczyńska” półka niby „prawie rówieśniczki” (o książkach pisze mama dziewięcioletniej Łucji),  ale patrząc na to, co piętrzy się wokół łóżka mojej córki (książki przyniesione przez nią z biblioteki), widać, że „prawie” robi różnicę…

Czytając zgrabne, inteligentne i zabawne opowiadanie Zofii Staneckiej (samo nazwisko jest jak znak jakości) znowu zastanawiałam się nad tym, jak ciężko jest znaleźć „złoty środek” dla 10-12 latek. Czy to jeszcze adresatki pisma (na to liczyłam)? Czy „na granicy” – już nie dzieci (najczęściej), jeszcze nie pełnoprawne nastolatki?! Czasem zanurzone jeszcze w dzieciństwie i beztrosce, czasem – także już biologicznie albo za sprawą bliskich relacji ze współczesnymi  mediami – bliższe tematom odbieranym jako kłopotliwe i często „nie dla dzieci” (czyli dla o rok-dwa młodszych koleżanek). Ciekawa jestem jaką narrację wybierze redakcja „Kosmosu”. Kibicuję odwadze. 

Bardzo bym też chciała, żeby obok fascynujących stron „ze świata” i „wielkomiejskich centr” znalazła się  tutaj przestrzeń dla małych miasteczek i wiosek, i dziewczynek „z zaplecza” Polski. Aby i one poczuły że to ich przestrzeń, a nie jedynie –  świat obcy i daleki… kosmos, po prostu...

 Kosmos dla dziewczynej, nr 1/2017. Wydawca: Fundacja Kosmos dla Dziewczynek. Prenumerata