Skrzynia władcy piorunów

[- - - - -] Tu powinien znaleźć się epitet określający jakość tej książki.

Naprawdę chciałam. Miałam dobre chęci – przeczytać, rzetelnie podejść do tego, dlaczego nie jest to dobra literatura. Ale męczę się z tą książką od ponad miesiąca. Dzieci nie chcą jej czytać… Muszę oddać w końcu ją do biblioteki, która zakupiła książkę tylko dlatego, że znalazła się na liście lektur uzupełniających. W jaki sposób?

Intencje są może i dobre: formuła kryminału wymieszana z przygodą, narracja o parytetowej parze nastolatków wymieszana z opowieścią z przeszłości odsłaniającą  życie N.Tesli (częsta  ostatnio „nauka” z życia wzięta wprowadzana w fikcję). W dodatku bohaterka ze swoją niepełnosprawnością spełnia wymogi „równościowego” pokazywania świata. Pojawia się i wątek romansowy – pierwsze fascynacje płcią odmienną. Nastolatkowie ratujący dorosłych i z nimi walczący… Zawsze grzeczni, wyrozumiali, poukładani…

Ale… czemu to takie sztuczne, wymuszone, drętwy język dialogów, nienaturalność bohaterów, pisanie pod gotowe tezy, widoczne szwy i ściegi? Niby powieść dla wczesnych – współczesnych – nastolatków, ale nie odpuszcza mnie wrażenie, że czytam XIX – wieczny romans dla pensjonarek (skrzyżowany z wypisami z encyklopedii), gdzie w roli przyzwoitki występuje gadający pies o paranormalnych zdolnościach?!

Oparty na jednej nodze blat zachwiał się  i ręka chłopca notującego coś na kartce zsunęła się, trafiając wprost w opartą na kolanach dłoń Julii.

Dłonie splotły się w mimowolnie w delikatnym uścisku. Dziewczyna zadrżała. Jej wielkie niebieskie oczy zwróciły się w stronę chłopca.

Tom zaniepokoił się, że zupełnie przypadkowo zrobił coś bardzo, bardzo niestosownego. W pierwszym odruchu chciał cofnąć rękę. Coś jednak podpowiadało mu, by tego nie robić. Serce chłopca biło szybciej niż kiedykolwiek.

Wkrótce zorientował się, że nie tylko jego serce galopuje. Chociaż śpiew ptaków skutecznie zagłuszał dudnienie w klatkach piersiowych, uczucia zdradzały oczy (…)

 –  Ja też cię lubię…

I już chciała otworzyć swoje serce i wyłożyć wszystko kawa na ławę, gdy na drugiej dłoni poczuła mokry nos Spajka

–   Nie tak szybko z tą wylewnością, maleńka. Niech się jeszcze trochę chłopak postara! – po psiemu wyszeptał Biszkopt

Może to wpływ nowej podstawy programowej (chyba nie polonistycznej…  a „Wychowania do życia w rodzinie”)? A może chęć stworzenia „na zamówienie” modelowego czternastolatka tak odległego od realnych nastolatków  „zepsutych” gimnazjum?!  

Jego usta, czy tego chciał czy nie, musnęły policzek dziewczyny. Spajk spekulował później, że na pewno chłopak wykorzystał nadarzającą się okazję. (…)

Julia zaróżowiła się, zawstydziła, ale w serduszku dziękowała swojemu Biszkoptowi na niezdarność.

– Julka, przynieść Wam owoce? – dobiegł ich głos z głębi domu.

Spajk ruszył czym prędzej do budynku, by odwrócić uwagę mamy i zatrzymać ją na moment. Przerażeni tym, co mama mogłaby sobie pomyśleć, wyprostowali się w swoich krzesłach i oddalili się od siebie. Ich dłonie się rozplotły.

Przebrnęłam przez 27 (na 54) rozdziałów „Skrzyni władcy piorunów”. Nie zdzierżę więcej. Alergicznie działają na mnie patos i nienaturalność, w oczy bijące założenie, że przy każdej okazji trzeba przemycić różne formułki i max. ilość treści (wiedzy czy może wierszówki?). A może za mało znam czternastolatków cytujących encyklopedie i widzę, że dobrymi chęciami może być jedynie wybrukowane piekło literatury?!

„Skrzynia władcy piorunów” Marcin Kozioł. Wydawnictwo  Prószyński i S-ka, 2017.