Wielkie pytanie

Uwielbiam pewną wytrwałą siedmiolatkę za samoświadomość i talent do stawiania pytań. Za widzenie więcej w otaczającej rzeczywistości. Choć są momenty kiedy wątpię czy ten rodzaj rozwijanego talentu nie jest raczej balastem w dzisiejszym świecie. Kiedy wpadam w zachwyt, trzeźwo przywołuje mnie do porządku: „eeech, każda mama mówi tak o swoim dziecku”. 

Dużo więcej nie mogę zdradzić, lojalna wobec swych dzieci. Każde w nich dostało na swe pierwsze urodziny symboliczną książkę. Tę samą. Element „pudełka posagowego”. „Wielkie pytanie” Wolfa Erlbrucha. Na całe życie.

„Wielkie pytanie”. Lakoniczne. Czasem oczywiste w zestawieniu słowa i obrazu. Dotykające prozy życia. I tej bardziej poetyckiej strony. Niewypowiedziane. Choć domyślamy się jego kształtu, zwłaszcza jeśli wrócimy do tego, co na okładce.  Dziecko. Na Ziemi. Wiele różnych odpowiedzi. Choć żadna nie jest „tą własną”. Bo wszystkie – równolegle –  ten bohater z okładki i przed książką otrzymuje od innych.  „Wielkie pytanie”, które ma zachęcać do poszukiwania.

Bardzo jestem ciekawa gdzie zaprowadzi nas spektakl łódzkiego teatru Pinokio. „Wielkie pytanie” w reżyserii Marcina Jarnuszkiewicz (którego „Gęsią, śmiercią i tulipanem” wg  Erlbrucha nie tak dawno się zachwycałam).  Dziś pokaz przedpremierowy. Jutro - premiera

- Czy wiesz, że jest jedno pytanie na które nikt nie zna odpowiedzi? – zapytała pewnego wieczoru siedmiolatka, przerywając łóżkowy seans czytania.

- ? -dodałam

- To, kiedy umrzemy – uprzejmie wyjaśniła -  A teraz czytaj dalej.

 

"Wielkie pytanie" Wolf Erlbruch, tłumaczenie: Julian Kutyła. Wydawnictwo Hokus-Pokus, 2006.